- Nasza Unia sukcesu i nadziei
W ostatnich latach doświadczaliśmy w Europie serii kryzysów. I chociaż w przeszłości projekt europejski napotykał już komplikacje, a także przechodził fazę stagnacji, obecna sytuacja wydaje się szczególnie poważna. Tuż przed nami decydujący moment: Możemy podążać w kierunku bardziej rozdrobnionej Europy lub podjąć decyzję o zmianie biegu wydarzeń, o ukształtowaniu Europy (na nowo), tak aby sprostała wyzwaniom XXI w. oraz osiągnęła wyniki, które będą odpowiedzią na obawy naszych obywateli. Rodzina EPL zdecydowanie wybiera tę drugą opcję! Nie możemy również zapominać, że wybór tej ścieżki oznacza konieczność sprostania wyzwaniu, jakim jest ponowne odnalezienie naszej prawdziwej tożsamości. Patrząc z szerszej perspektywy, integracja europejska jest sukcesem. W obecnych czasach nawarstwiających się kryzysów ważne jest, aby o tym nie zapominać. Od niemal 70 lat Unia Europejska gwarantuje pokój, demokrację i dobrobyt swoim obywatelom oraz państwom członkowskim. Nadal jest ona największym osiągnięciem politycznym w historii, którego celem jest służba obywatelom naszego kontynentu. Unia Europejska i sami Europejczycy zamknęli rozdział tragicznej historii, wyzwalając nas od dyktatur faszystowskiej i komunistycznej. Stworzyliśmy nowy wizerunek Europy na świecie; znacznie inny niż ten związany z imperializmem i kolonializmem. Mamy aspiracje, by stać się regionalnym i globalnym podmiotem, a naszą siłą napędową są wartości judeochrześcijańskie i humanistyczne, grecko-rzymskie dziedzictwo, a także wartości Oświecenia. Wprowadziliśmy ulepszenia w jednolitym rynku, a także umożliwiliśmy swobodny przepływ osób, towarów, usług i kapitału między państwami członkowskimi; stworzyliśmy również unię walutową, broniąc jej w obliczu wyzwań związanych ze światowym kryzysem gospodarczym i finansowym. W większości państw członkowskich odnaleźliśmy drogę powrotną do wzrostu gospodarczego i konsolidacji budżetowej. Zdołaliśmy również przyciągnąć wiele kolejnych państw członkowskich.
Powinniśmy być dumni z tych osiągnięć i częściej się do nich odwoływać. Nie możemy jednak przyjmować ich za oczywiste i powinniśmy uczyć się na własnych błędach. Obecnie, zarówno Unię, jak i nasze państwa członkowskie i ich demokracje, czeka trudny okres. W nowym świecie, pełnym różnego rodzaju niepewności, kwestionuje się bowiem wszelkie idee, które składają się na liberalną demokrację i bezpieczną spójność społeczną.
Nowe wyzwania
Europejczycy muszą stawić czoła nowym wyzwaniom. Niektóre z nich pochodzą z zewnątrz: ataki terrorystyczne, zmiana klimatu, niekontrolowana migracja, wojny na Bliskim Wschodzie, agresywne działania Rosji naruszające wolność i pokój, a także gospodarcze i społeczne szanse i wyzwania związane z globalizacją. Inne z nich powstają wewnątrz Unii: zmiany w strukturze demograficznej, ekstremizm polityczny, populizm prawicowy i lewicowy, wysoka stopa bezrobocia i pogłębiające się nierówności. UE musi skoncentrować się na politykach o prawdziwie europejskiej wartości dodanej, której poszczególne państwa członkowskie nie są w stanie zapewnić w pojedynkę. Wyzwania te wykraczają poza obszar gospodarki, chociaż w niektórych państwach członkowskich stopa bezrobocia i niepewność ekonomiczna nadal pozostają na niedopuszczalnym poziomie. Wyzwania te dotyczą natomiast bezpieczeństwa, globalnego ocieplenia, sprawiedliwego podziału dóbr, funkcjonowania demokracji na wszystkich szczeblach władzy, państwa prawa oraz wolnego i odpowiedzialnego społeczeństwa z niezależnymi mediami. Nasze otwarte społeczeństwa, otwarte demokracje i otwarte gospodarki w UE stoją w obliczu zagrożenia ze strony tych, którzy tęsknią za nostalgicznym nacjonalizmem, szkodliwym dla naszego dobrobytu i podważającym nasze wartości.
Europejczycy obawiają się o swoje miejsca pracy, dochody i emerytury, o swoją tożsamość, życie we wspólnocie i bezpieczeństwo osobiste. Obawy te wykorzystują ekstremiści – zarówno lewicowi, jak i prawicowi. Grupa EPL stara się jednak przekształcić ten strach w nadzieję. Wciąż istnieją znaczne możliwości wprowadzenia pozytywnej zmiany w naszych społeczeństwach, lecz czasu na to jest coraz mniej. W krótkim okresie Europejczycy chcą wyników w obszarach, które dotykają ich w największym stopniu. Przywódcy polityczni będą jednak musieli mieć na uwadze również dłuższą perspektywę czasową. W zglobalizowanym świecie dochodzi do osłabienia demokratycznej suwerenności; przywrócenie prawdziwej i skutecznej suwerenności jest możliwe jedynie poprzez połączone działania narodów. Europa może działać zdecydowanie i niezależnie wyłącznie wówczas, gdy stanowi wspólnotę.
Z myślą o przyszłości
W przeszłości zbyt mało uwagi poświęcano kwestii budowania solidnych podstaw i stałego publicznego wsparcia dla głównych projektów, które odpowiadają za transformację naszego kontynentu. Mowa tu m.in. o wspólnej walucie, swobodnym przepływie osób czy o zjednoczeniu naszego kontynentu. Musimy dokonać analizy problemów i w razie konieczności dostosować odpowiednio nasze priorytety, aby miały bardziej zrównoważony charakter i były łatwiejsze do zaakceptowania. Musimy znaleźć recepty na problemy będące wynikiem dokonujących się zmian demograficznych oraz powiązane z toczącą się na naszych oczach rewolucją cyfrową i energetyczną; ze światową konkurencją, która będzie miała stale rosnący wpływ; z walką o przetrwanie naszej planety oraz z nowymi zagrożeniami wojną i niestabilnością, zarówno w naszym sąsiedztwie, jak i w innych miejscach na świecie. Unia Europejska ma do odegrania ważną rolę na poziomie regionalnym i globalnym. W tych trudnych czasach nie wolno nam uchylać się od odpowiedzialności. Wręcz przeciwnie, musimy wysoko zawiesić poprzeczkę i planować na dużą skalę! W ciągu najbliższych dziesięciu lat będziemy potrzebowali ambicji, wizji, odwagi i znacznie ściślejszej współpracy oraz spójności na wszystkich szczeblach władzy. Unia Europejska nie jest rozwiązaniem jedynym, ale niezbędnym. Europa bardziej podzielona to Europa mniej bezpieczna. Podział to nasza słabość, lecz działając wspólnie, z pewnością odniesiemy sukces. Takim wspólnym wysiłkiem musimy uspokoić naszych współobywateli i zapewnić im ochronę. Unia nie może zawieść, ponieważ koszt tzw. „braku Europy” byłby ogromny – i to nie tylko pod względem gospodarczym. Nie możemy ograniczać się do tworzenia „przestrzeni” dla swobodnego przepływu; musimy również stworzyć „miejsce”, dom, który zapewni nam ochronę. EPL musi szukać nowej syntezy między otwartością a ochroną; musi demonstrować tożsamość, która z krajowego i europejskiego punktu widzenia może być otwarta na świat właśnie dlatego, że tożsamość tę charakteryzują silne korzenie i pewność siebie. Tego rodzaju napięcie między otwartością a ochroną nie ogranicza się wyłącznie do szczebla UE. Istnieje ono w każdym z naszych państw, w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w innych krajach. Konieczne jest znalezienie w tym względzie równowagi. Państwa narodowe są panami traktatów. Naród oznacza tożsamość historyczną i kulturową. UE i kształtujące ją narody nie stoją ze sobą w sprzeczności; raczej wzmacniają się one wzajemnie i uzupełniają. Chcemy również zapewnić naszym obywatelom lepszą wiedzę na temat sposobu, w jaki nasze instytucje pracują i przynoszą im korzyści, a także wesprzeć wzrost świadomości na temat wspólnego obywatelstwa europejskiego. Przez kolejne dziesięciolecie będziemy musieli pracować w oparciu o istniejące ramy instytucjonalne Unii, które w 2009 r. zostały w istotny sposób zreformowane i umocnione. Musimy uważnie i wnikliwie rozważyć przyszłe zmiany, niezbędne do tego, by nasza Unia stała się bardziej przejrzysta, skuteczniejsza i bardziej demokratyczna.
W nowym duchu
Musimy ożywić ducha umiarkowania i współpracy, a także solidarności i idącej z nią w parze odpowiedzialności, który to duch zawsze charakteryzował działania polityczne EPL. Nasze wartości zakorzenione są głównie w chrześcijańsko-demokratycznej idei personalizmu, w liberalnej demokracji z mechanizmami kontroli i równowagi, rządami prawa, niedyskryminacją, równością i godnością dla wszystkich, podstawowymi wolnościami, rozdziałem państwa od kościoła oraz społeczną gospodarką rynkową. Zasady te należy zagwarantować najpierw w naszych własnych strukturach. Ten zestaw idei tworzących podwaliny naszej cywilizacji powinien stanowić podstawę spójności politycznej i społecznej. W celu wzmocnienia integralności społecznej musimy zmobilizować główne siły napędowe społeczeństwa obywatelskiego. Musimy wspierać wspólnoty i rodziny, dzięki którym społeczeństwo staje się lepszym miejscem i bardziej umiarkowanym środowiskiem wymiany pomysłów. Musimy wspierać dialog między religiami i przekonaniami; co najważniejsze, różne kultury mogą i muszą istnieć razem, w tych samych nadrzędnych ramach wartości.
Organizacje polityczne i ich członkowie ponoszą główną odpowiedzialność za sposób podchodzenia do zagadnienia idei europejskiej oraz kwestii życia razem w jednym społeczeństwie. Musimy uczynić wszystko, co w naszej mocy, aby zwalczyć strach, agresywność, polaryzację i ekstremizm oraz aby zapewnić wszelką możliwość istnienia kreatywności, szczodrości, witalności i sprawiedliwości społecznej. Krótko mówiąc, chodzi tu o nadzieję. Musimy mieć w tym nasz wkład poprzez konkretne wyniki, nasze przesłania europejskie i inne przekazy, a także poprzez prezentowanie pozytywnego dyskursu na temat Europy. Bez wahania będziemy bronić naszej wspólnej tożsamości europejskiej. Musimy zmobilizować wszelkie dostępne środki, aby wyjaśnić naszym obywatelom, zwłaszcza młodszemu pokoleniu, wartość dodaną, jaka wiąże się z tym, że jest się Europejczykiem i należy się do UE. Następne dziesięciolecie będzie miało decydujące znaczenie.
- Dobrze prosperująca, zrównoważona i sprawiedliwa Unia
Aby tworzyć miejsca pracy, zwłaszcza dla młodych osób, oraz zapewnić finansową podstawę dla naszych systemów zabezpieczenia społecznego, nasz społeczno-gospodarczy system przedsiębiorczości potrzebuje wzrostu. To jednak nie wszystko. Wymagany wzrost musi być bardziej zrównoważony, sprawiedliwy i bardziej dostosowany do globalizacji. Trzeba uniknąć zbliżającej się długookresowej stagnacji. Gospodarka strefy euro wyszła z kryzysu dwa lata temu, natomiast pozostali członkowie Unii osiągnęli lepsze wyniki. Również i to samo w sobie nie wystarczy. Potrzebujemy strategii dla Unii jako całości; strategii, która będzie często wdrażana na szczeblu krajowym. UE to coś więcej niż tylko suma jej części, czyli państw członkowskich. Należy wspierać inwestycje prywatne i publiczne. W całej Unii odnotowuje się deficyt inwestycji, a tym samym również potencjału w zakresie zrównoważonego wzrostu. Musimy zwiększyć zdolności organów krajowych i lokalnych do stymulowania inwestycji długoterminowych. Odtworzenie warunków korzystnych dla przedsiębiorczości, zwłaszcza dla MŚP we wszystkich sektorach gospodarki: solidny system bankowy, duży kapitał wysokiego ryzyka oraz odpowiedni popyt wewnętrzny – wszystkie te czynniki są niezbędne w celu wspierania inwestycji prywatnych. W razie braku mechanizmów rynkowych to m.in. również Unia musi zapewnić pomoc. Inwestycje publiczne mogą być potrzebne, aby stwarzać możliwości dla inwestycji prywatnych oraz dla tworzenia miejsc pracy.
Nowy budżet UE na okres po roku 2020 trzeba będzie ukierunkować na finansowanie strategii politycznych o prawdziwie europejskiej wartości dodanej. Wniosek dotyczący wieloletnich ram finansowych (WRF) na okres po roku 2020 można uznać za budżetowe rozważania nad priorytetami Unii. Jest to szansa na ocenę i ponowne ustalenie priorytetów politycznych. W ramach polityki spójności trzeba chronić istniejące i tworzyć nowe miejsca pracy poprzez inwestycje w gospodarkę realną. Plan Junckera dotyczący inwestycji strategicznych (tj. Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, EFIS) to decydujący krok w tym kierunku. Wspomniany Fundusz powinien stanowić dla naszej Unii stały instrument finansowy działający w synergii z innymi funduszami UE, a także należy zwiększyć jego zdolność inwestycyjną. EFIS to znakomity przykład tego, w jaki sposób inwestycje publiczne mogą i powinny uruchamiać inwestycje prywatne. Polityka spójności po roku 2020 powinna pozostać unijną polityką inwestycyjną obejmującą wszystkie państwa członkowskie i regiony UE. Udział polityki spójności w całkowitym budżecie UE należy utrzymać w przyszłości na niezmienionym poziomie. W krajowej polityce budżetowej należy dać pierwszeństwo publicznym inwestycjom w tradycyjną infrastrukturę oraz w przyszłościowe sektory, takie jak badania i rozwój oraz edukacja i obrona. Europa często pozostaje w tyle za resztą świata. Tendencja ta musi ulec zmianie, a my musimy wykazać większą ambicję. Program „Horyzont 2020” stanowi doskonały przykład tego, w jaki sposób można osiągać postęp, a jego budżet powinien zostać zabezpieczony i zwiększony. Aby wyeliminować lukę inwestycyjną między państwami członkowskimi, sprawą zasadniczej wagi jest zwiększenie pomocy technicznej na miejscu. Jednym z najbardziej skutecznych instrumentów w programie „Horyzont 2020” jest instrument MŚP. Dlatego też, aby wesprzeć jak najlepsze wykorzystanie tego instrumentu, należy zapewnić bardziej ukierunkowaną i sprawniejszą komunikację na szczeblu krajowym.
Po epoce przemysłowej, która kształtowała ostatnie kilka stuleci, świat stoi obecnie na progu epoki cyfrowej. To, czy nasza Europa będzie dobrze się rozwijać i prosperować również w tej nadchodzącej epoce cyfrowej, będzie zależało od określanej przez nas polityki. Jesteśmy świadkami, jak globalne cyfrowe łańcuchy wartości zaczynają zmieniać nasze sektory przemysłowe, jak przedsiębiorczość i innowacje nadają nowy kształt naszym krajobrazom gospodarczym oraz jak edukacja, umiejętności i talent stają się kluczami do sukcesu. Musimy jednak pamiętać, że nie każdy odniesie korzyści z cyfryzacji; musimy być na to gotowi i przysposobić na to nasze społeczeństwa. Musimy zapewnić naszych obywateli, że nikt nie zostanie pominięty. Europa osiągnęła swoją wielkość w epoce przemysłowej. Jesteśmy zdeterminowani, by odniosła sukces również w epoce cyfrowej. Aby zapewnić otwarty i cyfrowy świat, musimy realizować przyszłościowe strategie polityczne. Inne systemy zdecydowane są zabezpieczać kontrolę państwa i dominację. Nasze społeczeństwa opierały się jednak zawsze głównie na wolności, demokracji, państwie prawa, otwartości i innowacji. Realizując nasze cele w zakresie klimatu, zapewnimy wsparcie dla wzrostu gospodarczego i ochronę naszego bezpieczeństwa żywnościowego. Osiągnięcie nowych celów klimatycznych, które wyznaczono na rok 2030 jest możliwe i uczyni z nas światowego lidera w dziedzinie odnawialnych źródeł energii i oszczędności energii.
Unia Europejska stoi w obliczu niespotykanych dotychczas zmian demograficznych (starzenie się społeczeństwa, niski współczynnik urodzeń, zmiany w strukturach rodzinnych i migracja). W świetle tych wyzwań istotne jest, aby, zarówno na szczeblu UE, jak i krajowym, dokonać przeglądu istniejącej polityki i odpowiednio ją dostosować. Zdajemy sobie sprawę, że silne rodziny to warunek wstępny pozytywnych tendencji demograficznych; jesteśmy zatem zwolennikami prorodzinnych wartości i strategii politycznych. Niezbędna jest bardziej kreatywna i skoordynowana reakcja ze strony UE i jej państw członkowskich; zatem wzywamy do ustanowienia europejskiej strategii dotyczącej zmian demograficznych oraz do tworzenia warunków bardziej przyjaznych rodzinom i dzieciom. Celem takiej strategii powinno być zintegrowanie wyzwań gospodarczych, społecznych i naukowych oraz zwiększenie potencjału ludności w wieku produkcyjnym. Strategia ta powinna również stymulować aktywne starzenie się w dobrym zdrowiu oraz tworzyć nowe możliwości solidarności międzypokoleniowej. Należy w niej również uwzględnić główne różnice istniejące między państwami członkowskimi oraz w poszczególnych państwach członkowskich, zarówno jeśli chodzi o średnie trwanie życia, jak i warunki życia i pracy.
Nasza Unia musi kontynuować integrację z rynkiem światowym. Musimy nadal być otwartym i konkurencyjnym kontynentem. Korzyści dla obywateli, konsumentów i ogólnie dla gospodarki przeważają nad negatywnymi skutkami. Wszystkim, którzy z uwagi na zmiany technologiczne lub zmieniające się struktury handlu tracą swoje źródło utrzymania, należy zapewnić pełne wsparcie, dając im możliwość zdobycia nowych umiejętności i ponownego wejścia na rynek pracy. Umowy o wolnym handlu muszą być zgodne z naszym europejskim modelem społecznym oraz z normami ochrony środowiska i konsumentów. Bez wahania należy systematycznie przeciwdziałać praktykom dumpingowym i monopolom; musimy zatem upewnić się, że istnieją strategie polityczne, które dają możliwość zdecydowanej i szybkiej interwencji w razie nadużyć w dziedzinie wolnego handlu. Umowy o wolnym handlu sprawiają, że poprzez lepszą specjalizację jesteśmy bardziej konkurencyjni i kompetentni; powinny one także zapewniać tworzenie większej liczby miejsc pracy oraz wspierać dobrobyt w całej Europie. Tworzenie jednolitego rynku w Europie jest źródłem dobrobytu dla wszystkich. Pozostało jednak jeszcze wiele do zrobienia. Obecnie musimy wyjść poza etap „swobodnego przepływu” i współpracować na rzecz stworzenia unii energetycznej i unii cyfrowej w celu uwolnienia ukrytego potencjału wzrostu. Jesteśmy w trakcie tworzenia jednolitego rynku energii bez granic, który zmniejszy naszą zależność od państw trzecich, w tym od Rosji. Co się tyczy cyfryzacji, musimy powstrzymać istniejącą fragmentację i odwrócić tę tendencję, przez którą europejska gospodarka nie może zwiększyć swojej konkurencyjności. Uniwersalną zasadą przewodnią powinno być utworzenie prawdziwego jednolitego rynku UE – również dla usług.
Należy zapewnić sprawiedliwy podział wyników dobrobytu. Trzeba utrzymać lub przywrócić uczciwą konkurencję na rynku produktowym i rynku usług. Ustawodawstwa krajowe nie powinny zawierać żadnych ukrytych przeszkód dla przedsiębiorców z innych państw członkowskich. Zwalczanie nadużyć i oszustw podatkowych na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym zyskało na szczęście pierwszorzędne znaczenie, lecz w żadnym razie nie wolno dopuścić do zaprzestania wysiłków podejmowanych w tym obszarze. Przedsiębiorstwa wielonarodowe muszą płacić podatki, kiedykolwiek i gdziekolwiek osiągają zyski. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, w których wartość tworzona jest online i poprzez handel elektroniczny. Musimy w tym zakresie kontynuować nasze wysiłki na rzecz stworzenia odpowiednich regulacji. Na szczeblu europejskim istnieje zatem potrzeba większej harmonizacji podatkowej.
W celu wspierania sprawiedliwości podatkowej nie można pozwolić na nierówne traktowanie dochodu z pracy i dochodu z aktywów. Obniżka realnych wynagrodzeń w okresie wzrostu gospodarczego stanowi w niektórych państwach członkowskich prawdziwy problem z punktu widzenia sprawiedliwości społecznej oraz społecznego wsparcia dla naszej społecznej gospodarki rynkowej. Jest to również przeszkoda dla wzrostu gospodarczego, a także jedna z przyczyn populizmu politycznego. Zasadniczą podstawą nierówności jest oczywiście bezrobocie. Głównym celem nadal pozostaje uzyskanie pełnego zatrudnienia. Nie ma wątpliwości, że cel ten można osiągnąć, unikając jednocześnie dwusegmentowego rynku pracy: nie chcemy, aby jedni obywatele cieszyli się stabilnym zatrudnieniem w pełnym wymiarze czasu pracy, a inni, często młodzi ludzie, mieli bardzo elastyczną, lecz także słabo płatną pracę. Coraz większa elastyczność rynków pracy w niektórych sektorach stanowi jednak nieuchronną reakcję na wymagania konsumentów, a zatem musimy zwiększyć elastyczność naszych systemów zabezpieczenia społecznego i zapewnić ich sprawność w radzeniu sobie z nowym rodzajem problemów: ostatecznie powinny one zawsze zachęcać ludzi do szukania pracy. UE powinna zachęcać młode osoby do transgranicznej mobilności oraz wspierać tę mobilność. Również w tym aspekcie zarówno Unia Europejska jako całość, jak i poszczególne państwa członkowskie muszą podejmować wspólne działania, przy czym każdy z partnerów odgrywa tutaj swoją rolę, współpracując jednak we wspólnym i zbieżnym wysiłku.
W przypadku wzrostu niewystarczającego lub takiego, który nie tworzy wystarczającej liczby miejsc pracy, należy wdrożyć specjalną politykę opartą na szkoleniu i dodatkowym wsparciu, aby ułatwić młodym osobom uzyskanie zatrudnienia. Kształcenie i umiejętności nadal stanowią najlepszą gwarancję zatrudnienia. Niedobór siły roboczej w przyszłościowych sektorach, takich jak rynek cyfrowy, jest niedopuszczalny. W wielu krajach nieunikniona będzie imigracja ekonomiczna, która musi być jednak legalna i zorganizowana. Pomocnym rozwiązaniem w przypadku bezrobocia i rozbieżności między umiejętnościami a pracą jest mobilność pracowników. Swobodny przepływ osób to klucz do gospodarczego sukcesu Europy. Na poziomie korporacyjnym i administracyjnym – a w rzeczywistości na wszystkich poziomach – należy położyć nowy nacisk na czynnik ludzki, aby pracownicy byli bardziej zadowoleni ze swojego miejsca pracy i mogli uzyskać lepszą równowagę między życiem zawodowym a prywatnym. Znaczny postęp w tym zakresie można osiągnąć, przypisując każdemu bardziej aktywną i odpowiedzialną rolę na różnych szczeblach organizacji. Dzisiejszy marazm społeczny widoczny jest również w miejscu pracy. Przyczynia się on do narastania problemów społecznych i często uniemożliwia długofalową poprawę wydajności.
Wszystkie te elementy muszą nadać koncepcji wzrostu gospodarczego i europejskiemu modelowi społecznemu nowe i pełniejsze znaczenie w większym stopniu uwzględniające włączenie społeczne. Musimy stać się jednocześnie bardziej konkurencyjni, bardziej zrównoważeni i bardziej ludzcy. Musimy również zrozumieć, że konieczny jest stały rozwój naszych systemów, ponieważ w dzisiejszych czasach technologia stanowi wyzwanie dla sztywnych i statycznych modeli w niespotykanym dotychczas stopniu. Tego rodzaju politykę można realizować jedynie w warunkach stabilności walutowej i budżetowej. W wyniku wcześniejszych reform doszło już do umocnienia strefy euro, lecz nadal należy wzmacniać i pogłębiać unię gospodarczą i walutową, aby z czasem stała się ona prawdziwą unią bankową, gospodarczą i budżetową. Zgodnie z wymogami paktu stabilności i wzrostu, w ciągu najbliższych kilku lat trzeba osiągnąć strukturalnie zrównoważone finanse publiczne, aby w ten sposób odzyskać marginesy niezbędne do radzenia sobie z przyszłymi wstrząsami. Konieczna jest także równowaga makroekonomiczna. Potrzebujemy zarówno stabilności fiskalnej, jak i konkurencyjności uzyskanych w wyniku reform strukturalnych. Niezbędne jest podejście dla strefy euro jako całości, w duchu odpowiedzialności i solidarności.
W celu z agwaranto wan ia dost at n iej i z równ oważ onej p rz y sz ło ści kon iecz n e są n ast ęp u jące d z iałan ia:
- podkreślenie konieczności etapowego podejścia do budowy unii gospodarczej i walutowej (UGW);
- dalsze wspieranie inwestycji prywatnych i publicznych w celu wyeliminowania luki inwestycyjnej;
- kontynuowanie negocjacji z naszymi partnerami gospodarczymi, w sprawie zrównoważonych umów o wolnym handlu, w których zapewnia się poszanowanie norm i standardów Unii, w celu zwiększenia konkurencyjności i dobrobytu;
- uwzględnienie każdego rynku w Jednolitym Rynku Europejskim i położenie kresu fragmentacji, w celu zwiększenia wydajności;
- kontynuowanie prac nad likwidacją międzynarodowych luk w prawie podatkowym, co pozwoli dopilnować, aby wszystkie przedsiębiorstwa, niezależnie od wielkości, miały sprawiedliwy udział w obciążeniach podatkowych;
- poprawa konwergencji społecznej w Unii Europejskiej w celu podniesienia poziomu życia w całej Unii;
- inwestowanie w szkolenie młodzieży i szkolenie w zakresie umiejętności w ramach podejmowanych przez nas wysiłków na rzecz zmniejszenia poziomów bezrobocia w całej Unii;
- zachęcanie państw członkowskich do wspierania osób dotkniętych ubóstwem i – w razie możliwości – do wspierania ich ponownego wejścia na rynek pracy;
- zapewnienie bezpiecznego i zdrowego miejsca pracy, aby ludzie czuli się doceniani i szanowani bez względu na wiek, płeć czy pochodzenie etniczne;
- wzywanie państw członkowskich, aby w swoich politykach fiskalnych przestrzegały zasad paktu stabilności i wzrostu, w ramach którego zapewniono elastyczność niezbędną do wspierania reform strukturalnych i inwestycji;
- dalsze umacnianie unii gospodarczej i walutowej, aby zapewnić jej elastyczność i odporność oraz wsparcie dla konwergencji gospodarczej w strefie euro;
- utworzenie prawdziwego jednolitego rynku cyfrowego;
- ułatwianie współpracy między lepiej i słabiej rozwiniętymi regionami, a także między obszarami miejskimi i wiejskimi oraz ułatwianie integracji UE.
